I Origins

I Origins, günümüzle modifiye edilmiş vaatleri olan bir '70'ler anlatısı sunarcasına moleküler biyolog Ian ve laboratuvar partnerinin keşif yolculuğunu konu ediniyor. Doğrusu, şu niteleme cümlesi dahi filmi kendisinin istediği halde pek gidemediği o iddialı boyutlara daha fazla yaklaştırıyor; tabii bu, Brit Marling haricinde diye bahsedersek filmden böyle bir yargıyı doğru kılıyor, yoksa Brit Marling denildiği anda bir filmi izlemenin ötesinde sevmeye başlayabileceğim doğrudur.

Film, yılların anlamsız ikilemi olan din ve bilimi alıp günümüze daha uygun ve şahsen daha dikkate değer olduğunu düşündüğüm spiritüelizm ve metafiziğin reddi ekseninde kuruyor anlatısını. Bu sonu olmayacak tartışmada kendisini dikkatli biçimde konumlandırsa da kendisine olan güveni gibi pek sallantılı bir sandalyede öylece kalıyor film, fakat aldığı pozisyon ya da bu uğurda ettiği cümleleri sebebiyle değil; ilerleyişi düzgün çizilmiş olsa dahi tatmin edicilikten uzak olması sebebiyle bir "misal, eğer, belki" filmi olmasının da etkisiyle cümlelerine kendisi zarar veriyor. Çünkü filmin fazla dramatize edilmiş final sekansı ve fazla aceleye gelmiş gibi duran birinci şahıs anlatımlı itici açılış sekansı sebebiyle meselenin bu ikileme dair alınan pozisyonda yoğunlaştığı belirginleşiyor ve tüm anlatının bu fikrin aktarımı üzerine kurulmuş olduğu düşüncesi bir biçimde rahatsız edici oluyor; alınan pozisyon her ne kadar şahsen yakınsadığım bir yeri işaret etse de. 

Çaba ve öncül fikrin ortaya çıkmış son bütünden daha etkileyici olduğu her film biraz bahtsız oluyor sanırım; çünkü kimi zaman filmin kaldıramayacağı bir yük ona yükleniyor, kimi zaman da yüklendikleri alınarak filmin kamburu olduğu gibi bırakılıyor. I Origins de buna uygun düşen bir durumla, Brit Marling ve beraber çalışmış olduğu ev arkadaşlarından Mike Cahill'in diğer filmi Another Earth'ten sonra gözünü farkında olmadan fazla yukarıya dikip orta katlarda nefesi tükenmiş bir film olarak beliriyor. 

sevgi, saygı ve o tarz bilumum duygularla:;,