The Secret Life of Walter Mitty

James Thurber'ın 1939'da The New Yorker'da yayımlanmış kısa hikayesinden, filmografisinde benzer ruhta filmlerin görülebileceği Steve Conrad'ın serbestçe uyarlayıp senaryosunu yazdığı The Secret Life of Walter Mitty, sıradana övgü niteliğinde bir kendini-iyi-hisset yani feel-good-movie örneği. Bu anlamda, her ne kadar filmi izledikten sonra ben kendimi kötü hissetmiş olsam dahi, istediklerini belli ölçüye kadar başaran bir film. Fakat hikayenin işlenişiyle beraber filmin cümleleri çok süslü paketlenmiş, ve dolayısıyla film olduğundan fazlasını istemiş gibi gözüküyor. Buna ek olarak film aynı anda birkaç farklı şeyi kotarmaya çalışıyor, ve bunun sonucunda hikaye gereksiz bir dolandırmaya giriyor; yani anlatıya yeni bir katman olması adına yapılan ama aksine anlatıyı yer yer baltalayan gereksiz atraksiyonlarla uğraşılmış bence filmde. Tabi yine de film hayli hızlı akıyor, bu noktada sürükleyici demek anlam olarak tam oturmasa da izleyene ne kadar süredir filmi izliyor olduğunu farkettirmeyen bir tempo zaten benzeri bir stüdyo filminin olmazsa olmazı ve bu gereklilikleri yeterince yerine getirebiliyor The Secret Life of Walter Mitty. Aksadığı yerler zaten o verilmeye çalışılan "bağımsız hissi" sonucunda ortaya çıkıyor.

Ben Stiller kalıp romantik komedilerle daha çok tanınsa da arada onlardan sıyrılıp izlenilesi işler yapan birisi. Ama elinde böyle bir senaryo varken The New York Times'da Dargis, Scott, Desantis ve Daniel'in beraber hazırladığı Woody Allen Genomunda (n'aber mia farrow, ol' blue eyes sinatra'yla polanski nasıl?) "blockbuster soğuk nevale" diye tanımlanarak Allen ile bağı kurulan Ben Stiller'dan izleyiciye yalnızca süslü parlak paketlerden fazlasını sunmasını bekliyordum açıkçası, en azından yalnızca boş paket olmasaydı. Bunun ötesinde o kadar uçucu/kolay unutulmaya müsait bir film ki şu anda üzerine ekstra bir cümle dahi kuramıyorum. 

sevgi, saygı ve o tarz bilumum duygularla:;,