Filth

Britanya'nın yakın dönem komedi soslu suç filmlerine özel hayranlığıma bir de İskoç aksanını eklersek Filth'in benim için sahip olduğu çekicilik alanını tarif edebilmiş olurum. Bir Irvine Welsh romanından uyarlama Filth, manik depresif bir bağımlı olan cinayet dedektifi Bruce Robertson'ın terfi için manipülatif yollara başvurup ailesini geri kazanmaya çalışışını konu ediniyor. Mizah unsurunun sınır tanımaksızın kullanılması benim gayet hoşuma giden bir şey olduğu için Filth'in kara mizaha kayan cüretkâr anlayışı hikayenin çözülüş evresine kadar seyirciyi taşımayı kör topal da olsa başarıyor. Zira bir noktadan sonra film bir istismar filmi havasına bürünüyor fakat hikayesini unutmadığını ve aslolanın da, tüm her şeyin sebebinin de anlatacakları olduğunu sonradan seyirciye gösteriyor. Yani her zaman savunduğum gibi çeşitlerine göre değişecek olsa da, toplumun-gelenekselin saygısız ve terbiyesiz diye yaftalamasının aslında benim gözümde bir övgü olduğunun farklı biçimde gösterimi gözümde Filth, en azından anlatıya dair benim alımlamalarım bu yönde.

Yönetmen ve senarist Jon S. Baird'in önceki uzun metrajı Cass ilgimi çekmemişti açıkçası, fakat Filth ve bu sene Danny Boyle ile beraber yaptıkları hayran-olunası-Brit Marling'li Babylon'dan sonra gelecek projeleri için kemikli-filmler beklentisi içerisine girdim. Çünkü Filth film olarak pervasızca rezil edilebilecek çizgide bir anlatı, fakat Baird altından gayet güzel kalkmış, tabi James McAvoy'un da İskoç etkileyiciliğinin etkisini atlamamak gerek.

Filth, suç filmlerinin büyük çoğunlukla kısır döngü içerisinde olduğu bir dönemde yaşamında ciddi problemler yaşayan marazi bir karakterle türün sınırlarını da aşarak etkileyici bir seyirlik olmayı başarıyor. Hani bir an kapılardan geçemezsiniz, yataktan çıkamazsınız, çekinip de arkanıza dönüp bakamazsınız ya da lokmayı ağzınıza atarsınız da bir türlü çiğneyemezsiniz o ağzınızda büyür de büyür ya, işte o anların filmi Filth de.

sevgi, saygı ve o tarz bilumum duygularla:;,