Ingmar Bergman'ın İngilizce ismiyle The Seventh Seal, Türkçe çevirisiyle Yedinci Mühür isimli sinema tarihinin güzellerinden bir siyah beyaz filmi. Bu tarz -sinema tarihi ve sanatı için özel yeri olan- filmleri izlemeden önce bir endişe olur hep içimde, aslında dışarı pek vurmam bunu, bence tatlı bir endişedir o. Fakat o endişe filmi izlemeye başladıktan sonra yavaş yavaş büyük bir keyfe bıraktı yerini, daha iyi anladım; neden Bergman?
Herkesin söyleyebileceklerinin ötesinde söyleyebileceğim bir şey yok. 1957 yapımı bir film olsa bile sorgulamalarının evrenselliği şaşırtıcı, belki etkileyiciliğinin sonucu izlendiği sırada seyircisine sorgulamalar yaptırdığı için yaşadığımız zamana bu kadar yakın gelmiştir, belki de yıllar içinde değişen sadece insanoğlunun dış kabuğudur. Düşünmeli film üzerine, izlemeli zaman zaman tekrar. Uzun uzun bir şeyler karalayamıyorum şu ara filmler üzerine, algıladıklarım etkilendiklerim çok öznel oluyor haliyle ve burada bir filmin ya da yönetmeninin psikanalizini falan yapıp " ııııı bu imgeyle yönetmenin işaret ettiği ....." gibi cümleler kurabilecek akademik düzeyde değilim, hoş istiyor da değilim zira umrumda değil olmak. O nedenle filmden sonra aklıma gelirse bir şeyler onları karalıyorum bazen çok etkilenip karalayamayınca da böyle birkaç cümleyle geçiyorum. -yazanı da okumam demiyorum elbet ama abartmamak gerek- Sonuçta küçücük bir fotoğraf, bir sözcük, bir cümle, bir afiş, bir isim veya bir an bile insanı çok farklı diyarlara götürebilir. Ve her şey kelimelere dökülüp açıklanmak zorunda değildir, hissetmek çoğu zaman önce gelir: ;
Sizi bu sonsuzluk hakkındaki endişelerinizden arındırırdım ama artık çok geç. Fakat hissedin, en sonuna kadar, yaşıyor olmanın esrikliğini.
Elbette filmde daha güzel cümleler geçiyor, duyuyor ve altyazı sayesinde okuyorum. Ama benim aklıma buralarda bir yerde yaptığım alıntıdaki diyalog takıldı.
- Aramızda kalsın ama hayat oldukça "şey" değil mi?
- Evet öyle. Ama bunu düşünme.
sevgi, saygı ve o tarz bilumum duygularla:;,
Kayıtlar
0 tepki:
Yorum Gönder