Force Majeure

Fransız Alplerine tatile giden bir İsveçli ailenin ufak çaplı bir çığdan kurtulmaları sonucu kendilerini içinde buldukları kriz, yüz çevrilen konulara farazi bir tartışma zemini sağlıyor. Fakat filmin erilliğe dair ortaya koyduğu olay ve takip eden tartışması ile genel cinsiyet politikasının filmi takip eden bir iletişim açtığını söylemek bence oldukça güç. Her ne kadar Ruben Östlund anlatısında herhangi bir pozisyonsal baskınlıkla hareket etmiyorsa da hikayenin işleyişi hayli ucuz ve kolpa kalıyor. Hele müzikleri televizyon dizilerindeki gülme efektlerine indirgercesine kullanması belli sahnelerdeki komikleşen dramatizasyonlar kadar iticileştiriyor filmi. Evet, cinsiyetler üzerine sarf ettiği akılcı ifadeleri var filmin; ama genel itibariyle erilliğin sorunlu doğası üzerine giden tavrının yerindeliği sinemasal açıdan fazlasıyla problemli bir filmi kurtarmaya yetecek durumda olmuyor.

Force Majeure'nin, orta-üst sınıfa saldıran bir Haneke filmiymişçesine salınarak başlaması filmin şimdiye kadar aldığı övgülerin bir kısmını açıklar nitelik taşıyor. Fakat sonrasında, gayet ilgi çekici olan tartışmanın aynı çemberde dönüp durmaya başlaması ve ironiyi hedefleyip ironik biçimde kendisi komik duruma düşen olay takibiyle övgülerin hepsinin zorlama olduğunu düşündürttü bana film. Zira ifadelerden önce bakılması gereken bir film var ortada ve o ifadelerdeki doğruluklar ya da onların bu biçimde pek söylenmemiş olması teklemeyi bile başaramayan bir filmi sinemasal anlamda takdire değer yapmıyor bence. Filmin sıkça bahsedilen mizah ögesiyse sıkıldıkça daha fazla batmaya başlayan sahnelerin komikliği ötesinde bir şey aklıma getirmiyor açıkçası, Tomas'ın ağlama krizi de kendisini suçlar gibi yaparak bir problemiyle daha ciddi biçimde yüzleşemeden yeni bir kandırmaca içine giren erilliği gözler önüne sermesiyle ne kadar olumluysa filmin sinemasal anlamda o kadar bunaltıcı sahnelerinin en güzel örneği. Kısacası içerik ne olursa olsun ifade biçimi her zaman en az içeriğin değeri kadar önem kazanıyor ve Force Majeure de bu noktadaki beceriksizliğiyle yılın en abartılmış filmi olarak beliriyor.

sevgi, saygı ve o tarz bilumum duygularla:;,