Olamamak kağıt üzerinde çok sırıtıyor zamanla, boşluğun figürü yapılamıyor. Aynı yerde duran iki insandan biri ağaçla diğeri suyla bu yüzden yüzleşmeye çabalıyor işte, kimisiyse yeryüzüyle, her şey sonrasını kimin daha çok düşündüğüyle alakalı muhtemelen. Bruno sinema salonunda, müntehir eşinin arkasından adamın söylediğini tekrarlayıp cevap veriyor en beklenmedik zamanda, her şey başlarken başka tarafı sadece ziyaret etmeye gitmiş olduğunu bilsek de yine de beklenmeyen bir anda, tıpkı sokakta yürür gibi, herhangi bir yerde de yolda olabilir çünkü insan:
"Yaşam, mevcut olan neyse o. Peki hangisi?"
Olmaz, sonlarda değil başlarda sırıtıyor her ayrı zamanla, hayalin ağza gelişi akla gitmiyor. Artık ne kadar çarpışıyor insanlar bir anda
Zamanın Akışında?
Wim Wenders, hem olamamayı hem olmazı hep anlatıyor, güzel anlatıyor. Yirminci yüzyıldan beri sanki yaşam, kağıtta değil bazı ekranlarda daha güzel duruyor.
filmin en güzel afişi de fransız versiyonuymuş.
sevgi, saygı ve o tarz bilumum duygularla:;,
Kayıtlar
0 tepki:
Yorum Gönder