A Streetcar Named Desire

Blanche; ölüm, yani arzunun zıttı, diyor filmde: her karakter kendi içerisinde bir şeylerle mücadele ediyor, hepsi kendisini takip etmeye çalışıyor, kimisi daha fazla hasar alıyor, kimisi gerçekten aldırmıyor veya zaten aldıramıyor olmasının faydasını görüyor. İyinin göreliliği kolay kabul edilen bir şey değil, farkında olan için dahi değil. Çünkü her zaman benliğin dışında belirlenmiş bir şeylerin olduğuna, en azından olması gerektiğine inanarak yıpranan insanlarız, metafizik sadece bir parçası, şimdi odağım değil. Saf suçlu veya mağdur aramıyor olsam da, ve aransa da bulunanlar geçici avuntular olacak olsa da aklın Blanche'de kalmaması mümkün değil, dedim ya bazıları daha fazla etkileniyor; hiç, lütfen rahatsız olmayın, kalkmayın demeyi bırakmadı, sadece en sonunda farketti ki, sadece oradan geçiyordu.

İsimler her zaman yeterli olmuyor filmleri kurtarmaya, özellikle günümüz sinemasındaki hayal kırıklıklarımızı biliyoruz. Ama A Streetcar Named Desire ise işte o isimlerin yer aldığı değil, isim oldukları filmlerden. Tennessee Williams'ın kendisine Pulitzer Ödülünü kazandıran oyunundan uyarlayıp senaryosunu yazdığı A Streetcar Named Desire'ın yönetmeni, Broadway'de hikayeye dair istediği her şeyi yaptığını söyleyip başta filmi yönetmek istemeyen ama daha sonra Williams'ın isteğiyle kabul eden Elia Kazan, yani ne kadar iyi bir yönetmen olduğu bir yana ismini her andığımda arkasından tekrarladığım o jurnalci Elia Kazan. Broadway versiyonundaki her oyuncu filmde de tekrar kendi rollerini oynasa da filmde afişe yazılacak büyük isim için oyunun Londra versiyonunda Blanche'i oynayan Vivien Leigh yine oyundaki rolüyle dahil oluyor filme. Tabi filmin sonraki gösterimleri için hazırlanmış olan afişlerde yanındaki isim onun kadar, hatta ondan daha büyük tonlarda çınlıyor: "Orijinal Brando, heyecanlandıran Brando, keyif veren Brando! Onu efsane yapan rolde!" Tabi Brando daha fazla büyüyor ama o zamana kadar küçük rollerde yer almış Karl Malden de bir nevi çıkışını yapmış oluyor bu filmle. 

Eğer tanım cümlesi fetişimizi tatmin etmek gerekecekse; A Streetcar Named Desire hikayesi, diyalogları, yönetimi ve hem kendi hem barındırdığı isimlerle sinema tarihinin klasiklerinden birisi. 

Bir de unutmadan, Blanche'in her zaman yabancıların nezaketine güvendiği gibi Stanley de, hep arada kaldığı için unutulan bir başkasına güvenmişti: "Stella! Hey Stella!"

sevgi, saygı ve o tarz bilumum duygularla:;,