Söz konusu Tarantino olduğunda malzeme çok fazla, orası kesin. Spike Lee'nin filmi izlemeyeceğine yönelik söylediklerinden -gerçi o biraz da susmayı pek sevmeyen Spike Lee'den kaynaklı, çünkü siyahilerin genel olarak Tarantino'nun konuya yaklaşımıyla ilgili bir problemleri yok, zaten siyahi toplumun önemli yayın organlarından The Root'ta da gayet güzel bir söyleşisi var kendisinin- Tarantino'nun filmini pazarlama sürecinde haklı olarak tepki gösterdiği Channel 4 spikerine, The Hollywood Reporter'ın bu seneki Director Roundtable'ında -geçen ay konuk olduğu Craig Ferguson'da da yapmış olduğu gibi- insanı boğarcasına bir heyecanla konuşmaya başlayıp susmamasından filminin yarattığı tartışmalara kadar. Fakat Django Unchained'i izledikten sonra benim için tüm bunlar içerisinde en önemlisi, Tarantino'nun son birkaç söyleşisinde, bir noktadan sonra geriye dönüp parıldayan bir filmografi görebilmek adına yönetmenliği bırakacağını söylemesi. -Şimdiki cümle yönetmenin filmografisine aşina olanlar için Django'nun olay örgüsüne yönelik önemli çıkarımlara neden olabilir- Çünkü Tarantino henüz şimdiden Inglourious Basterds'ın arkasından kendisini tekrar etmiş. Bu sefer başka bir tarihi karanlığı konu edinirken benzer yöntemlerle ona yaklaşımı değil sadece konu; iki filmi de üst üste koyduğumuzda final sekansları haricinde dahi ortada neredeyse farklı bir şeyin kalmaması.
Bu benzerlikler ve kendini tekrarlarla beraber bence Django Unchained'i özetleyen en güzel şey, neredeyse her Tarantino filminden sonra söylenebilecek olan güzel müzik seçkisinde gizli: Django Unchained'in de yine dikkat çekici bir soundtrack albümü var fakat bu, müzik kullanımının da aynı güzellikte olduğu anlamına gelmiyor. Öyle ki, bir noktadan sonra film bir Tarantino hayranının Youtube'daki video kolajını izliyormuşsunuz hissi yaratıyor.
sevgi, saygı ve o tarz bilumum duygularla:;,
Kayıtlar
0 tepki:
Yorum Gönder