Hermosa Juventud

Ekonomik kriz zamanlarında gençlik diye dört kelimeyle basitleştirilmiş ifadesini başka biri yapsa ve denk gelsem ilgimi çeker miydi Hermosa Juventud açıkçası emin olamıyorum. Doğrusu, Dogtooth sayesinde artık denk geldiğimde hemen daldığım Yunanistan sinemasının bu sene öne çıkan filmlerden To Mikro Psari -veya diğer ismiyle Stratos-'un yarattığı hayal kırıklığı sebebiyle onu yarıda bırakıp oradan geçmiş olunca izlerken dahi bir noktaya kadar beni pek cezbettiğini söyleyemem Hermosa Juventud'un. Hatta öylesine sıkıldım ki kendisini ana yemek zanneden filmlerden, hemen abur cubur bir filmle iştahımı kapatmaya razı olmak üzereydim. Böyle fazla sıradan başlıyor yani Hermosa Juventud, fakat yönetmen ve senarist(-lerden biri) Jaime Rosales'in kamerayı bir anlatıcı olarak kullanma becerisi bir anda çekici bir filme benzetiyor kendisini. 

Olay örgüsünün referans olmadığı, aksine; hikaye içerisinde karakterlerini alakasız diyaloglarla tanıtan, onları yerlerine koyan ve tüm her şeyin gidişatına dair dolaylı şeyler söyleyen günlük rutin sahnelerle ilerliyor film. Bu sebeple kamera genel itibariyle olağan biçimde günün içerisinde, fakat araya giren porno çekimi hazırlıklarıyla ve filmin siyah bir ekran üzerinde "bilmem ne kadar sonra" demek yerine yaratıcı biçimde geçirdiği zamanlarla beraber anlaşılıyor ki hikaye bir aracının doğal olarak yorum kattığı anlatıcılığıyla ulaşmıyor izleyiciye; hikayeyle seyirci arasında mesafe yok ve kamera hem seyirci için hem anlatıcı için kullanılan bir zamir sadece. Fakat bu, hikayenin tıpkı resmettiği yaşamlar gibi sıkıldığı gerçeğini değiştirmiyor. Çünkü Hermosa Juventud adeta kalıp bir espriymişcesine o can alıcı finalini hazırlayan sahnelerden oluşuyor. Evet, filmin cümlesini ifade edebilip hikayesinin fazla uzatılmış depresif bir prezervatif reklamından çok daha fazlası olduğunu ortaya çıkaran finali oluyor fakat finalin öncülü yeterince yalın olmadığı için adeta esprinin final kısmına hazırlayan sap bölüm gibi beliriyor filmin geri kalanı. 

Anlatıdaki olumsuzluklarına rağmen Hermosa Juventud karakterlerini umursuyor, ve kendisini oturtabildiği temel de bu oluyor. Bunun üzerine karakterlerinin ayakta kalmasını sağlayan umudun inşası da karakterlerine üçüncü boyutu kazandırıyor çünkü anlatıya konu olan dertler artık karşılıklarını fikirsel olarak seyircide aramaya başlıyor. Böylece İspanya'nın veya genel olarak Avrupa'nın içinde bulunduğu sıkışıklığa dair bir film olmaktan çıkıp evrensel bir kimlik kazanıyor Hermosa Juventud, belki bu sebeple ismi kendisine daha bir yakışıyor. Fakat söylemek istedikleri ne kadar değerli olsa da bunları söylemeyi layıkıyla beceremiyor Hermosa Juventud. Kamera kullanımındaki güzel fikir mesela final öncesinde bir kez daha hızlı-geçiş dönemi için kullanılırken fazla sündürülüyor; film, karakterlerinin yaşamlarına bürünmüşcesine sadece zamana sahip olduğunu zannediyor. Ve karakterlerin haklılığı filmi kurtaramıyor, zira karakterlerin haklılığı kendilerini bile kurtarmaya yetmiyor.

Posterde bir de Kate Hudson'ın eksik kaldığına bakmayın, afiş filme yakışmıyor.  

sevgi, saygı ve o tarz bilumum duygularla:;,