Being Flynn

 Seyircisi kadar eleştirmenler tarafından da biraz aşırı yerilmiş bir film Being Flynn. Sokakta kalan ve kendini yazar olarak var etmeye çalışan bir adam ve oğlunun, bazen fazla hızlı akıp aceleye getirilmiş gibi durmasına neden olan tam oturmamış hikayesine rağmen film hakkında mevcut yorumlar kadar kötü şeyler söyleyemiyor olma sebebim, filmlerin her şeyden önce seyircisine bir şeyler hissettirerek onların yaşamlarında yer ettiği (etmesi gerektiği) yönündeki düşüncem. Zaten bir yıkılışı -hele de insanların içinden geçmediği, bizzat özneleri olduğu bir yıkılışı böylesine yalın ve duygu sömürüsüne kaçmadan, gerçeğin soğukluğuyla verebilmek, alışılmış film değerlendirmesine göre, başlı başına bir başarı.

Jonathan Flynn: Yani bu hikayede annenin kendini neden öldürdüğünü anlatıyorsun.

Nick Flynn: Henüz kimseye söylemedim.

Jonathan Flynn: Kendi kendine anlatıyorsun. En iyi hikayeler onlardır.
***

Jonathan Flynn: Amerika bugüne kadar üç önemli yazar üretti- Mark Twain, J.D. Sallinger ve ben. Ben Jonathan Flynn. Yazdığım her şey bir başyapıt. Ve yakında, çok yakında, tanınıyor olacağım.

Bir zamanlar sadece oyuncu kadrosunda yer almasıyla filmin izlenme sebebi olan ama 2000'lerin başından beriyse tam tersine, sadece yer alıyor olmasıyla daha izlemeden filmden tüm beklentileri mümkün olan en alt seviyeye indirilmesi gerektiğinin bir nevi işaretine dönüşen Robert De Niro'nun son dönemlerdeki en iyi birkaç filminden birisi kesinlikle Being Flynn. Umuyorum bu film, eskisi gibi De Niro'nun içinde sırıtmıyor olduğu filmlere geri dönüşünün başlangıcı olur demek isterdim ama efsane halinden memnun muhtemelen, çünkü ufukta hala bir sürü tek tip romantik-komedi ve aile filmleri var gibi duruyor.

Son olarak filmin posterine olan hayranlığımı dile getirmek isterim. Ayrıca afişteki o cümle de, filmde duyulacak güzel diyalog ve monologların bir habercisi.

sevgi, saygı ve o tarz bilumum duygularla:;,